Guatemala (Antigua); een tweede thuis

Dag 155: 26 maart 2018

Guatemala, een land dat mij volledig heeft gegrepen en tot mijn verbazing mijn hart gestolen heeft. Alles wat ik niet van Guatemala had verwacht, kwam onvoorzien op mijn pad. Een land vol cultuur, prachtige landschappen, land van vulkanen en Maya’s en bovenal een land vol verstopte parels. In dit land zie ik mijzelf wonen, in Antigua vond ik mijn tweede thuis.

In een hostel (Utopia) in Semuc Champey (jungle in Guatemala), vond ik een ‘book-exchange’ boekenkast. Een beetje rondsnuffelen en ik vond een interessant boek over schrijven. Na wat bladeren raakte ik geïntrigeerd. Ik begon met lezen in een hoofdstuk waar de ‘free association’ method wordt uitgelegd, een vorm van therapie. Hier wordt naar de oorsprong van de methode gekeken en de relatie die deze heeft met schrijven, of ‘leren’ schrijven

Ik werd geïnspireerd door wat in het hoofdstuk wordt verteld over de therapeutische werking van schrijven. De theorie luidt dat je moet beginnen met schrijven, ergens alleen met je laptop of pen en papier, en alle gedachtes die maar naar boven komen moet opschrijven. Uiteindelijk maakt het niet wat je schrijft, zolang je maar notities hebt. Dit voorbeeld werd genoemd:

Lafcadio Hearn – Lecture to his students:

“Write down immediately, as fully as you can, the circumstances and the cause of the emotion, and try to describe the feeling as far as possible. It makes no difference then whether you write at all grammatically nor whether you write backwards or forwards. The all-essential thing is to have notes of the experience.”

Ik denk dat juist dit heel belangrijk is, vooral wanneer ik dit reflecteer op mijzelf. Ik ben nu ruim 4 maanden gestopt mijn reis te documenteren, omdat ik elke keer opkijk tegen een enorm stuk schrijven. Maar ook vooral omdat ik mijzelf de druk opleg het vóór iemand te schrijven, terwijl ik dit voor niemand specifiek doe. Laat dit schrijven nu voor mij zijn, zonder druk of een mogelijk oordeel. Het is belangrijk om notities te hebben van belangrijke, emotionele gebeurtenissen gedurende mijn reis, zodat ik hier later op terug kan kijken en kan reflecteren. Dergelijke situaties zijn enorm belangrijk, omdat ze bewust of onbewust veel impact maken en hierdoor erg leerzaam zijn. Anyways, ik wil nu graag de tijd nemen om te reflecteren op belangrijke situaties van de afgelopen tijd. Laten we beginnen bij het meest recente, omdat dit nog vers in het geheugen zit.

De meest recente situatie is het afscheid nemen van Antigua. Begin Februari begon ik met mijn Spaanse lessen in Antigua. Antigueña Spanish School biedt een pakket aan van 4 uur privéles en een privékamer bij een Guatemalteekse familie. Perfect!

Ik begon met twee weken les, dit werden er drie, vier enzovoort. Ik wilde niet meer weg! Na twee weken wisselde ik van homestay familie. De eerste wissel verliep niet zo goed. Hoewel ik het heel gezellig bij Amy en Gina (andere studenten) vond, voelde ik me niet op mijn gemak bij deze familie. Laten we het houden op een behoorlijk slechte kamer en bed en twee nachten zonder slaap. Ik had men horen praten over een geweldige homestay familie, die ik al eens eerder van bezocht had omdat ik daar mensen kende. Hier moest en zou ik heen.

Uiteindelijk ben ik nogmaals verhuisd en dit was de beste beslissing ooit. Deze familie is ongekend gastvrij en behandeld de studenten die er wonen als een deel van de familie. Tijdens het eten konden we altijd Spaans oefenen, maar niets was geforceerd. De ±4 weken dat ik hier gewoond heb hadden we zo goed als dezelfde groep. Achteraf gezien was dit heel bijzonder, onze groep was super hecht en dat is natuurlijk niet vanzelfsprekend. De goede gesprekken met Teng, het lachen om onze accenten met Liam, de heerlijke roddels die Emma en ik met elkaar uitwisselden en de ‘crazy eyes’ van Augusto, geweldig! Daarbij was Amy ook kind aan huis. Amy en ik zijn erg goede vrienden geworden en ik hoop haar zeker nog eens te zien! Naast al deze geweldige vrienden heb ik ook zo mijn eigen romance gevonden in deze stad. En in alle eerlijkheid, wat een heerlijk gevoel is dat!

Antigua zelf is een prachtige stad met veel geschiedenis, laat staan cultuur. Omgeven door vulkanen, waarvan één vulkaan elke dag wel een paar keer rooksignalen spuwt. Onze vaste barren, de enorme markt, de ongekend ‘chique’ McDonalds, de geplaveide stenen straten.. Ik ben van alle hoeken en gaten van deze stad gaan houden.

Antigua heeft mij veel gebracht. En wat mij het meest fascineert op dit moment is FOMO. The fear of missing out. Ik ben mij nog nooit zo bewust geweest van het feit dat ik hier enorm last van heb. En eerlijk gezegd, mijn gemis naar Antigua en de mensen heeft grotendeels te maken met fomo. Wat gebeurt daar op dit moment? Denken de mensen nog aan mij, of zijn ze mij al vergeten? Als ik besluit terug te komen, zou dan alles veranderd zijn? Was het echt allemaal zo geweldig of bedenk ik me dit achteraf?

Het moment dat ik Antigua verliet, tijdens een 12-uur-durende reis op de meest vreselijke zitplaats in de shuttle (shittle), moe van een nachtrust van ongeveer 3 uur, nog nagenietend van de perfectie van deze laatste nacht.. op dat moment voelde ik mij intens kut. Gevoelens van spijt en onzekerheid over de keuze die ik had gemaakt om te vertrekken. Ik was behoorlijk onder de indruk van het effect dat dit gemis op mij had. Een vreselijk gevoel, maar tegelijk ook erg dierbaar. Het voelen van die emoties, bewust te zijn van jezelf en wat gaande is op dat moment. Noem mij zweverig, maar me hiervan bewust worden had een grote impact.

En dit brengt mij op het volgende; ik heb uit dit hele avontuur een wijze les geleerd: niet alles hoeft altijd perfect te zijn. Hiermee bedoel ik dat het oké is om in een ‘kut’ situatie te zitten. Natuurlijk is het vervelend als iets niet lukt, als je je niet op je plek voelt omdat je uit je comfortzone getrokken wordt of als je afscheid moet nemen na een geweldige tijd. Maar van dit soort momenten leert men en merk je dat je de leuke, goede momenten extra waardeert. Door het vreselijke gemis naar Antigua realiseerde ik me hou bijzonder mijn tijd daar was. Door de enorme frustraties van het leren van een nieuwe taal en worden geconfronteerd met het feit dat ik, ja, nog steeds Dyslexie heb en, ja, er weldegelijk nog steeds ergens wat ADHD te bespeuren valt, leerde ik het gevoel van voldoening en motivatie weer kennen wanneer je progressie ziet.

En uiteraard, het is een cliché, maar het dringt toch wat meer tot je door wanneer je het zelf ervaart dan wanneer zulke clichés als vriendelijk advies worden aangeboden ;)

Bueno, genoeg de diepte in gegaan. Tijd om een andere diepte in te gaan; de Caribische zee! Morgen vertrekken we naar Utila, het duikwalhalla van Honduras. Eindelijk duiken! Meer updates volgen, eveneens als foto in een gelijknamig album voor deze post!

Ciao for now