Afscheid nemen bestaat niet

Dag 212: 22 mei 2018

Hier zit ik dan, op het vliegveld in Mexico City. Voor ik door de douane ga eet ik nog even mijn churros van vanmiddag op en tik ik nog even een verhaaltje weg. Man man man, wat een avontuur. Er is te veel om op te noemen, maar daarom ga ik graag nog even door de hoogtepunten van afgelopen weken heen.

Ik heb mijn laatste dagen weggesleten in Antigua, Guatemala. Ik ben nog nooit zo zeker geweest van de keuze die ik gemaakt heb, de keuze om hier terug te komen. In Antigua pikte ik de draad rustig weer op, waar ik deze had achter gelaten. Dat betekent: ik stapte regelrecht mijn Telenovela (soap serie) weer in. In ons huis, ons groepje meiden, hadden we er een naam aan gegeven: The Real World: Antigua. Ik ben nog nooit zo opgegaan in de cultuur, de Latino cultuur. Ik was gewaarschuwd door mijn Guatemaalteekse vrienden; wanneer ik hier langer zou blijven zou ik opgenomen worden in de drama. Met mijn Hollandse nuchterheid lachte ik hierom. Drama? Doe even normaal. Oh, how wrong I was in that moment. Details bespaar ik, of volgen later, wanneer ik deze soapserie in een boek vertaal. In vogelvlucht even de highlights op een rijtje:

Terug naar school, Spaanse les. Ik heb mijn skills gelukkig nog even kunnen opkrikken met mijn oude lerares Leti, een schat van een vrouw. Grammatica lieten we vaak voor wat het was deze laatste 3 weken op school, Leti luisterde graag naar alle verhalen uit The Real World Antigua.

Mijn Guatemaalteekse familie ontving me met open armen. Tijdens het afscheid, het tweede afscheid, drukte mi madre Vicky mij nogmaals op het hart: “Je bent hier altijd welkom, zelfs al ga je niet naar school. Ik zal altijd een kamer voor jou vrij hebben”. Ze weet dat ik graag terug wil komen en wat een geweldig gevoel dat ik daar altijd een thuis zal hebben.

Met een nieuwe Britse aanwinst in het huis, Julia, heb ik enorm veel lol gehad. Samen lieten we een piercing zetten. Wat heerlijk spontaan: van de één op de andere dag bedacht ik dat ik heel graag een piercing wilde. En hop, zo gezegd zo gedaan. Ik had het gevoel te pakken hoor, want op mijn allerlaatste dag in Antigua liet ik een tattoo zetten. Nee nee rustig aan, dit was geen bevlieging. Dit was een idee dat al drie jaar in mijn hoofd ronddwaalde en waar beter dit idee werkelijkheid maken dan in de stad die een stukje van mijn hart gestolen heeft. Noem me sentimenteel (wat ik ook zeker geworden ben na zo lang in Latino wereld te leven), maar ik vind deze veranderingen aan mijn lichaam toch iets symbolisch hebben voor de veranderingen in mijzelf. Wat een heerlijk gevoel!

Ik heb weer een onvergetelijke tijd gehad met de mensen in Antigua, met mijn oude vrienden en nieuwe. Onvergetelijk en ik zal ze eeuwig missen. Naast mijn vrienden en natuurlijk de geweldige stad, kwam ik ook deels voor iemand anders terug. Ik ben gezwicht voor een Latino en raakte tot over mijn oren verliefd. Fantastisch natuurlijk, maar The Real World Antigua zou geen Telenovela zijn als dit niet zonder diepe dalen en hoge bergen ging. Maar goed, we houden het erop dat het een ongelofelijke ervaring was! Het klinkt misschien erg dramatisch, maar we hebben een geweldige tijd gehad samen. Had het voor geen goud willen missen!

Na een erg dramatisch en emotioneel afscheid werd ik door hem in Guatemala City. Mijn andere Guatemaalteekse Amigo pikte mij op om nog heerlijk samen te lunchen en mij een geweldig afscheid cadeautje te geven. Ik kreeg 3 boekjes met Guatemaalse slang, uitingen en spreekwoorden. “Chapinismos”. Een prachtig souvenirtje. Die kon bij de rest van de aandenkens die hij mij heeft achter gelaten: namelijk een enorme brandwond op mijn kuit van de uitlaat van zijn motor. Ik ben er aan gehecht geraakt! Hij zette mij af op het vliegveld en ik vloog naar Mexico City.

In Mexico City zou ik het weekend Augusto (mijn Deense vriend waarmee ik de afgelopen maanden had gereisd) en Nena (toevallig een mede Zwollenaar) ontmoeten, om samen een Airbnb te bewonen. Ik had nog een dag voor mijzelf, uiteraard erg verdrietig van het afscheid. Alsof het een sign was, kwam een Mexicaan die ook in het hostel zat op me af: “Ik zag dat jij ook alleen was, heb je zin om samen de stad te verkennen?”. Precies wat ik nodig had. We hebben de hele dag samen rondgehangen en het was geweldig! Als Mexicaan was kon hij mijn persoonlijke gids zijn en ik kreeg precies de afleiding die ik nodig had. Top!

Ook met Augusto en Nena heb ik een geweldige laatste week gehad. Heerlijk om af te sluiten met mensen die ik al kende. Mexico City is een top stad, overzichtelijk en van alle gemakken voorzien. Ik zou hier prima een tijdje kunnen wonen! (Ja, ik ben de hele reis bezig geweest mijn locaties spotten voor een mogelijke woonplek).

Later meer, want ik moet nu toch echt boarden. Snel snel snel, dit verhaaltje uploaden, dus excuseer mij voor typfouten en grammaticaal onoverzichtelijke zinnen.

Tot in Nederland!! BESOS