Honduras (Utila): een duik in het feestgedruis

Dag 175: 15 april 2018

Utila, een Caribisch eilandje van Honduras, waar menig Gringo op afkomt om te scubaduiken, te feesten en te ontsnappen van de realiteit. Dit laatste is een belangrijke factor in de mentaliteit die heerst op dit eiland. Het eiland leven is heel bijzonder en ook lastig te omschrijven aan diegene die hier niet geweest zijn. Voor buitenstaanders lijkt dit eiland wellicht een walhalla voor feest, alcohol en al het secundaire wat hierbij komt kijken. Maar langzaam bij beetje ga je de mentaliteit waarderen en word ook jijzelf deel van het eiland.

Na Semuc Champey, in de jungle van Guatemala, zijn Adam, August en ik vertrokken naar Rio Dulce om vervolgens naar Livingston te gaan. Rio Dulce, waar ik me op dit moment van schrijven opnieuw bevind, is een klein dorpje waar niet veel spannends te beleven valt. Niet nodig om te blijven, maar voor doorreizen is het handig. Livingston, daarentegen, was erg relaxed. Het is een Caribisch stadje waar de Rastafari gemeenschap van Guatemala woont. De vibe is behoorlijk tranquilo, het eten is goed, maar de stranden zijn verre weg van het beeld dat de meeste mensen bij een Caribisch strand zouden vormen. Leuk voor de 2 dagen dat we er waren. Ook zagen we Ella en de andere Israëlisch boys weer, wat weer heel gezellig was!

Dan vervolgt onze reis naar Utila! Eerst de grens oversteken naar Honduras. Hier vertellen ze mij vriendelijk dat ik nog maar een aantal dagen op mijn visum heb. Toelichting: Nicaragua, El Salvador, Honduras en Guatemala zitten in een C4 binding, wat betekent dat je een max van 90 dagen in deze vier landen mag verblijven. Ik kwam dus al aardig aan dit aantal, maar maakte me hier niet al te druk over. Guatemala is hier namelijk niet zo streng in, een schamele boete van €1,50 per dag dat je er overheen zit. In Honduras zullen ze vast ook niet zo moeilijk doen. Ook zou ik maar een weekje op Utila zitten en dan naar Mexico vertrekken. Afijn, dingen gaan niet altijd zoals gepland. Vooral niet in het leven van een backpacker en al HELEMAAL niet in het leven van Mirte.

We reizen half met chickenbussen, half met taxies naar La Ceiba om de laatste boot te halen. Helaas, onze taxi chauffeur wordt aangehouden en krijgt een boete (Joost mag weten om welke reden) en we missen de laatste boot. Een nachtje La Ceiba dus, misschien goed om even bij te komen. De volgende dag vroeg op om de eerste boot te halen. Chaos. Het is Semana Santa in heel Latijns Amerika, wat betekend dat iedereen, maar dan ook iedereen vakantie heeft. De bootmaatschappij is al deze drukte niet gewend en het personeel weet van de stress niet meer zo goed wat ze precies aan het doen zijn. We vertrekken 2 uur later dan gepland, maar hé, we zijn onderweg! Na een heftig tochtje over de zee zijn we daar eindelijk: Utila!

August en ik willen onze open water PADI cursus hier gaan doen en we kiezen Under Water Vision Dive Centre, op aanraden van velen, als onze thuisbasis. Beste keuze ooit gemaakt. Al was het niet meteen liefde op het eerste gezicht. Nogmaals, het is Semana Santa en het hele eiland is overvol. Adam, August en ik komen terecht in een massale mix van lokale vakantiegangers en feestende backpackers. We kijken onze ogen uit en weten ons plekje hier nog niet zo goed te vinden. De Open Water cursus start gelijk en dit bevalt zo goed dat we er meteen een Advanced achteraan plakken. Adam vertrekt naar Belize en August en ik blijven. Utila begint steeds leuker te worden. Het gepeupel van Semana Santa is vertrokken en Under Water Vision werd ons tweede thuis. Ik heb hier geweldige mensen ontmoet, mijn liefde voor duiken weer herontdekt en de tijd van mijn leven gehad! Uiteindelijk, na ongeveer 3 keer onze laatste avond gehad te hebben, zijn we na 2,5 week toch eindelijk vertrokken.

Utila heeft mij zeker meer gebracht dan alleen wat goede feestjes en twee duikcertificaten op zak. Het heeft mij ook geleerd optimaal te kunnen relaxen. Nu ben ik hier, en ik wil niet al te veel opscheppen, hierin al aardig gekwalificeerd. Maar altijd blijft er iets van onrust en een schuldgevoel achter, wanneer ik echt een dag compleet niets uitvoer. Wakker worden met een duik in de Caribische zee, jezelf neerplanten op een strandbedje en daar alleen afkomen voor wat baantjes heen en weer naar de boei. Fantastisch! Al deze heerlijke, algehele ontspanningsdagen hebben geresulteerd in iets wonderbaarlijks: ik ben niet meer wit. Bruin mag het niet genoemd worden, maar wit is het zeker niet meer! Hoera!

WAT JE VOORAL NIET MOET DOEN IN HONDURAS:

Niet alles ging hier op rolletjes overigens. Om terug te komen op mijn visum.. op een gegeven moment besloot ik dat het toch handig was om te kijken naar de exacte regels in Honduras. Na een korte zoektocht van 1 minuut zag ik dat Honduras een boete rekent van $200 US, of je er nu een dag of 3 maanden overheen zit. Oei. Lichte paniek. Ik sprint naar mijn paspoort en zie dat ik de 90 dagen morgen verlopen. En nu actie. Emilio, die de bar bij ons Dive Centre runt, raced mij op zijn Quad naar Immigratie en vertaalt alles voor me. Thank god. 2 uur de tijd om mijn visum verlenging te regelen, voordat het kantoor en de bank sluiten. In alle paniek met een kleine kater, boek ik een vlucht met een verkeerde datum. Immigratie vertelde mij namelijk dat ik alleen met vlucht het land uit kon, want Guatemala zou mij niet meer binnenlaten. De volgende dag moet ik met de boot terug naar mainland om daar 8 uur in op mijn stempel te wachten, net op tijd om de boot terug te halen. Een paar ruime euros lichter, een behoorlijk prijzig vliegticket naar Belize die ik niet kan nemen en een enorm slopende dag verder ben ik eindelijk gerustgesteld. Toch fijn, dat er altijd wel iets te beleven valt met mij op reis.

Ik besloot dat ik het verhaal van de migratie, dat Guatemala mij niet de grens over zou laten, niet geloof. We gaan de gok wagen. Shuttle geboekt naar Antigua, met een overnachting in Rio Dulce. Waar ik op dit moment zit, dus we kunnen concluderen dat inderdaad de migratie niet altijd even eerlijk is. Er was geen probleem aan de grens, ik kon gewoon doorlopen. Zelfs met een blauw oog en een open lip, waardoor ik me nog meer als Ali Illegalie voelde, was er geen probleem. Paniek om niks, maar toch weer een goed verhaal. Het blauwe oog verhaal is trouwens niets ernstig, maar het resultaat van een memorabele laatste avond op Utila.

Morgen vertrekken we naar Antigua, overmorgen direct door naar San Cristóbal in Mexico. Dit heeft twee redenen: het helpt mij met een volledige vernieuwing van mijn visum zodat ik niet opnieuw dit probleem heb en daarnaast vind ik het erg moeilijk afscheid te nemen van August. We zijn enorm goede vrienden geworden de afgelopen 2 maanden en ik vind het fantastisch om met hem te reizen. Daarbij komt ook nog eens dat ik toch heel graag iets van Mexico wil zien, nu ik besloten heb voor de rest van mijn tijd terug te gaan naar Antigua. Ook dit heeft meerdere redenen. Ik ga terug naar school voor Spaans, ik ga mijn vrienden opzoeken en er wacht nog iemand anders op mij in deze prachtige stad ;). We gaan het meemaken!

Vrienden, familie en alle meelezende. Het vliegticket terug is geboekt. Het is zover. Op 22 mei vlieg ik van Mexico City terug naar Amsterdam. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien, maar vind het vreselijk om hier weg te moeten. Gelukkig heb ik nog een paar weken en ga ik optimaal genieten van elk moment!

Hasta Luego! X