De haat-liefde verhouding met Peru

Dag 24: 26 okt, Cuzco > Lima

"Het heeft even mogen duren, maar ik heb toch eindelijk een moment gevonden om een mooie samenvatting te vormen over de afgelopen tijd; namelijk in een 22-uur-durende bus naar Lima! Ga er dus maar even voor zitten. Er zijn een aantal dagen verstreken, dus laat ik bij het begin beginnen.

Eenmaal in Copacabana aangekomen heb ik gelukkig ons busticket naar Cuzco kunnen verzetten naar de volgende dag. Verder hebben we voor de eerste nacht daar een prive kamer geboekt in een hostel dicht bij Wild Rover, waar we in eerste instantie wilden verblijven. Rommie moest uitzieken; met mijn darmpjes ging het ook niet per se 100. 

Het is nu, voor de beeldvorming, maandag de 16e. Even rustig aangedaan dus verhuizen we 'opgeladen' naar Wild Rover. Een prachtig verzorgt hostel, eindelijk is het ergens zowaar 'schoon'. We informeren over Machu Pichu en neigen naar de jungle trek. Eerst Marius gedag zeggen, onze grote vriend. We kletsen bij in de enorme bar die bij het hostel hoort, eten wat, doen een spoedcursus Spaans en chillen in de TV room. Rust. Die gedachte was van korte duur, want laat Wild Rover nou precies het tegenovergestelde van rust zijn. De eerste avond in de bar hebben we onze ogen uitgekeken.. de bar crew drinkt (verplicht) aan 1 stuk door shots en nodigt daarbij graag iedereen uit op de bar. We hebben mensen zien strippen voor shots en tot kotsend toe shots zien blijven nemen. Kots je? Dan wordt de prullenbak naarst je op de bar gezet en neem je nog een shot. Het is eigenlijk vreselijk, maar tja eerlijk is eerlijk, het vermaakt. Sorry Mits, ik was het in ieder geval niet!

Die nacht ging rommie op tijd naar bed, nog steeds niet helemaal topfit. Ook Marius taaide vroeg af. Ik voelde me wel goed en had de sfeer er lekker in, kennisgemaakt met erg aardige locals, dus ik bleef nog even. Alle verhalen van Cuzco, partystad, dansden door mijn gedachtes en ik was uit op rellen. Dus die nacht ging ik op stap en het was fantastisch! Behalve dat ik met mijn a-ritmische motoriek ongeveer iedereens teen gekneusd heb die ook maar iets van mijn salsa kunsten probeerde te maken, was de avond een groot succes.

De volgende ochtend was wat minder. Ik dacht dat ik een flinke kater had, dus ging met Rom en Marius lekker sushi halen. Eenmaal aan de sushi werd ik niet goed en maakte rechtsomkeert naar het hostel. Ik kreeg koorts, rillingen en hitte aanvallen. Hmm, irritant. Zal vast wel over zijn de volgende dag. Nee, erger. Maar het kon toch niet zijn dat het morgen nog niet weg was? Boek die Machu Picchu dus maar gewoon, 2 dagen wat kan er mis gaan. Gezellig met Erin en Moranda, uit Australie, die bij ons op de dorm lagen. De volgende dag werden we met z'n vieren om half 8 opgehaald en voelde ik me niet beter. Paracetamol erin en gaan, hoe erg kan het zijn. Naarmate de busreis vorderde, des temeer mijn gezondheid stagneerde. Kut. Twee lieve Spaanse jongens zagen me een traantje weg pinken ergens in een zweethok voor lunch, waar ik met een dikke lama trui én kippenvel zat, en boden me een asprine aan. Het hielp tijdelijk. Met volle moed begon ik aan de 2,5 durende hike naar Aquas Calientes. Zwaar, maar overleefd. Prachtig plaatsje trouwens, had ik wel wat langer willen blijven om ook echt de hot springs te zien. De volgende dag 450 m stijl omhoog. De eerste 15 minuten naar de start van die klim gingen al moeizaam. De klim zelf was INTENS zwaar, als ik even mag spreken voor iedereen die na elk stukje klim weer stond uit te hijgen. We zitten trouwens ergens tussen de 1 en 2 km hoogte in een jungle klimaat dus mugjes zijn ook aanwezig. Het klinkt alsof het helemaal kut was, maar het uitzicht was echt adembenemend. Eeuwig zonde van mijn koorts, het uit elkaar knallen van mijn hoofd elke keer als ik moest niezen en het bijna flauwvallen van de inspanning (met wat achteraf een parasiet en bacterie gevuld lijf bleek). De 1,5 uur durende algehele misère was het zeker waard eenmaal bovenaan, wat onbeschrijfelijk mooi weer. De lama foto's en ultieme toeristen kiekjes waren gemaakt en we konden weer terug. Met de bus dit keer.. en daarna de trein, want ik was meer dood dan levend op dit moment. Ondertussen hebben we het wel heel gezellig met de Australische chicks. Overigens heeft Rommie me super lief ondersteund, zonder haar had ik de trip niet gered! Na de trein nog een bus en dan savonds eindelijk terug in bed! Die laatste bus is niet zomaar gepiept, ik ga van koud naar zweetuitbraak en weer terug. Daarnaast valt de chauffeur ook nog ergens tijdens het rijden in slaap en scheelt het een seconde of we lagen op onze tegenligger. Eindelijk zijn we weer terug en ga ik met een natte handdoek op m'n hoofd slapen, want mijn voorhoofd is zo ongeveer aan het koken.

De ochtend besluit ik dat het niet meer kan, ik lig half te ijlen, dus vraag ik bij het hostel of ze een dokter weten. Ze lieten een taxi voor mij komen, die er voor mijn gevoel 45 minuten over deed, maar toch eindelijk kom ik aan. Het hostel zei dat ze wisten van mijn komst, maar nee. Ik krijg een infuus en onderzoeken en wat blijkt, ik heb een parasiet en salmonella bacterie, fantastisch. Combideal. Even een klaag moment: het eten was verschrikkelijk, de staff sprak vrijwel geen Engels en alles ging behoorlijk tranquilo. Als je in een potje moet 'poo poo', maar ze moeten dat potje eerst 3 uur zoeken, gaat er toch iets mis lijkt me. Later kwam Rommie mij vertellen dat ik niet in het ziekenhuis lag dat het hostel had aangeraden. De taxi had mij blijkbaar gewoon ergens anders gedumpt. Het hostel had ook gebeld om te checken of ik was aangekomen, maar deden verder niets met de informatie dat ik er niet was. Voor hetzelfde geld lag ik ergens in de goot, maargoed, het zal wel weer bij de cultuur horen!

Nu klaar met de ellende en even wat leuks. Ik ben, na 3 dagen, uit het ziekenhuis en dat moet gevierd worden! Volledig gedrogeerd onder de antibiotica sluiten we onze laatste avond in Cuzco af bij Wild Rover. Marius is aan het werk en ik krijg van allemaal andere vrienden gemaakt door Rom in mijn afwezigheid de vraag of ik weer beter ben, lief! Eduardo en vrienden, waarmee ik mijn eerste avond uit spendeerde, zijn er ook weer. Aan de cola en water hou ik het prima vol, heb de afgelopen tijd namelijk genoeg geslapen. We sluiten de avond af in Chango, eindelijk kunnen Rom en ik ook samen uit. Het was weer een groot succes!

In de bus naar Lima. Voor het eerst sinds we in Peru zijn, verlaten we Cuzco. Het voelt alsof we onze thuisbasis verlaten en opnieuw moeten uitvliegen. Voor deze ruim 20 uur durende reis hebben we de iets luxere variant bus gekozen; cruz del sur. 3 maaltijden inbegrepen en zelfs wc papier in el baño, wat een feest. Rommie ligt al knock out gestrekt, terwijl ik de prachtige bergen in me aan het opnemen ben. Als een kind die nog nooit een berg gezien heeft zit ik tegen het raam geplakt, echte lowlander. Geluksmomentje: de Discover Weekly lijst in Spotify staat vol met precies de goede muziek. Discover Weekly, een heerlijke afspiegeling van die klanken die de afgelopen tijd door mijn oortjes galmen. Spaans, Italiaans en zelfs Franse vrolijke deuntjes vliegen me om de oren, heerlijk. 

In Lima blijven we een nacht om gelijk naar Laguna 69 door te gaan. Het zou top zijn na Machu Picchu toch nog 1 andere activiteit in Peru gedaan te hebben ;). Maandag de 30e vliegen we naar Medellin.. als het goed is; we hebben zojuist halsoverkop 650 dollar gepint en bij een zaakje gedumpt in ruil voor een papiertje met onze gegevens en de belofte onze boarding passes zondag te mailen. Onze bus vertrok toen over precies een kwartier dus we zijn de taxi in gerend en bedachten toen dat we net 650 dollar achtergelaten hebben. Ondertussen verwelkomt Rommie's telefoon ons nu al een aantal keren in Vietnam via een sms, dus twijfelen we ook erg sterk of we de goede bus in het goede continent gepakt hebben. Oh man, het kan nooit eens normaal, haha, maar dit komt vast wel weer goed. En met deze heerlijke faal sluit ik af." 

*PS: foto's om dit verhaal te ondersteuenen vindt je in het album Peru.