Colombia: hospitals en nightlife

Dag 52: 23 nov, Bogota > Cali

Hoofdschuddend zit ik in de bus, een dagbus dit keer, een besluit dat is ontstaan na een nogal onprettige ervaring in de laatst genomen nachtbus in Colombia. We rijden door een bergpas, wederom niks aantrekkend van alle verkeersregels of algemene veiligheidsvoorschriften. 'Inhalen op een éénbaansweg in bochten, niet afremmen voor bochten, met een nat wegdek geen snelheid minderen, etc'. Zo gaan die dingen hier, haha. Toch wil ik wel benadrukken dat me nog steeds geen moment onveilig heb gevoeld!

Het is een tijdje geleden sinds de laatste update, mede doordat ik zwaar ongeïnspireerd was voor een verhaaltje. Desondanks is er veel gebeurd en zeker niet minder interessant! In vogelvlucht:

Na de ziekenhuis ellende in Peru, zijn we nog niet klaar met de infecties. In Medellin aangekomen raakt Rommie erg ziek, met als gevolg 8 dagen ziekenhuis. Dit is hoogstwaarschijnlijk o.a. dezelfde salmonella als ik had, maar nu bij Rom tot uitbraak. Na 3 dagen ziekenhuis lijkt Rommie's gesteldheid juist bergafwaarts te gaan en dit is zeer klote om te zien. Het heeft tijd nodig en gelukkig komt er verbetering! Ik blijf ruim een week in Medellin, op bezoek bij Rommie met vers fruit en veel feesten met nieuw gemaakte vrienden. Het Happy Buddha hostel, een broedplaats van al het gefeest, is zeer gezellig. Ik ontmoet daar een aantal leuke mensen, waaronder Sjoerd, Jan en Annie, met wie ik op een vrijdag tot 8 uur in een club stond en in daglicht weer terug naar het hostel strompelde. Zie nieuw geplaatste foto's voor de after-foto haha. Op een bepaald punt raak ik in een dipje: 'wat een ongelofelijke kut situatie!'. Ik baal dat onze tijd samen gehalveerd is door al die parasieten, salmonella's en niet-Engels-sprekend ziekenhuis personeel. Na dit even gerelativeerd te hebben en een reality check van Rommie via Facetime vanuit het ziekenhuis: het is niet het einde van de wereld. Uiteraard, we hebben pech, maar ook heel veel leuke dingen samen kunnen doen!

Ik vertrek naar Salento voor een paar dagen, omdat Rommie nog niet uit het ziekenhuis mag en ik even weg moet uit Medellin, stad van de chaos en gekheid. Salento biedt hier de perfecte oplossing voor, een baken van rust en prachtig uitzicht. Een groepje van het hostel in Medellin, Jan, Marnie en Suzan, zat hier al dus ging ik meteen met hen mee: paardrijden werd dag 1! Een ander (Nederlands) stelletje in hetzelfde hostel ging ook mee, met wie ik ook de hoge palmboom vallei (Cocara Valleu) de volgende dag bewandeld heb en later nog de coffeefarm heb bezocht. Bewandeld is trouwens discutabel aangezien we op 1/5 rechtsomkeert gingen, niemand heeft toch zin in zo'n 5 uur hike ;). De groep was heel gezellig en ik heb me top vermaakt in Salento!

Eenmaal terug was ik intens blij Rommie weer uit het ziekenhuis te zien en we namen van het moment gebruik om nog even het nachtleven van Medellin in te duiken. Yes! We bezoeken een Dan, een Australiër die ik in Salento ontmoet heb, en zijn vrienden voor wat drankjes in hun hostel en het wordt weer een onvergetelijke avond. Vervolgens vertrekken we naar Bogota in een nachtbus (ja die onprettige nachtbus ervaring), want onze vluchten terug naar Holland gaan bijna. Jaja, terug naar Nederland, want Jonne gaat trouwen! Ik heb 5 dagen terug ingecalculeerd om deze gekke onderbreking niet te lang te laten duren. Rommie heeft haar vlucht om geboekt naar een week eerder. Na 3 antibiotica kuren en praktisch geen voedselstoffen binnen gekregen te hebben, is ze helemaal op. Hartstikke logisch en een heel verstandige beslissing. In Bogota slenteren we wat rond en chillen we vooral veel onze laatste dag samen. Ondanks alles, was het top! 

Ik wil geen open eindjes, dus kom ik toch nog even terug op de onprettige busreis. Ik zal niet te veel uitwijken; de airco stond op standje Noordpool, de TV's in de bus spelen op maximaal volume en speelden überhaupt af tot 3 uur 's nachts. Meestal wil men slapen in nachtbussen, maar hier had deze maatschappij blijkbaar een andere mening over. Daarbij kwam ook dat twee dronken Colombiaanse jongens letterlijk pal achter ons kwamen zitten, om 4 uur snachts, met bier en muziek, om vervolgens keihard mee te zingen. Rommie en ik, totaal van de leg door de moeheid en deze mate van asocialiteit, voelden de frustratie borrelen. Ik schijn met mn telefoon in hun gezicht, nadat ze Rommie hadden verklaard 'Engels niet te begrijpen', en roep iets dat leek op: Silentio, nosotros dormir por favor, entiendes?! (stil, wij slapen aub, begrepen?!). Ik was ietwat euforisch toen mijn grammaticaal-discutabele-Spaans leek te werken, maar dat gevoel verdween al snel toen ze na 1 minuut gewoon weer doorgingen. Oh well, het was te proberen. 

Dat was het wel zo'n beetje. De volgende zal ik mijn uitermate plezierige, kort maar krachtige bezoekje aan Nederland beschrijven en natuurlijk mijn terugkomst in Colombia! Voor nu alvast een kleine teaser; ik ben onderweg naar Cali, daar zal ik o.a. Maria Isabel ontmoeten, het nichtje van Clara, de vrouw van Jan, Jan de neef van mijn vader, dus indirect familie ;)! Eens een kijkje in Cali door de ogen van de echte bewoners dus.

Groetjes!